Weno patronko gwiazd

płyną ze mnie wiersze

oplecione trwogą

gnają wzdłuż palców

łkają

smutkiem chwalebne

zagrałyby fioletem

gdybyś mógł je zobaczyć

przykre ich twarze

uwierają szepczą

sączą się 

jak krew gorzkie

a ja trzymam się życia pięściami

nie wypuszczę z rąk

choć ciąży w dół

 spadaniem

wiruje

kołuje

lekko ciężko w dół

na złamanie

na zamknięcie

w poświacie gwiazd 
kiedyś pojmę
cel

Schody

kręte schody

wspinamy się

wspi-na-my

cios za ciosem

krok za krokiem

w szumie wiatru nie słychać kołysanki

krople łez jak żywica przywarły

 

idziemy

w górę

niejasny cel zaledwie majaczy

wiara jest

z nieprzemakalnych liter

 

długa ta podróż

niepewna

a nie zawrócisz z drogi

goniąc drugi koniec tęczy

dopóki jestem śpij

odpocznij

 

kiedyś

 chciałabym wiedzieć  

że wszystko

zwyczajnie miało sens 

że to nie  głupi ślepy

 ukierunkowany traf

w nadwrażliwość

***

najtrudniej

gdy spotkasz zwyczajne życie

nieświadome

naiwnie pewne siebie

jak w pękniętym lustrze

z odłamkiem w kamieniu co niegdyś był sercem

tak wyraźnie tak ostro

czujesz jego smak 

oranżada z dziecinnych lat

ta lekkość już nie wróci

uleciała z wiatrem 

i z każdym rokiem 
szans zamykanych jak szuflady

opłakanych strat

nigdy nie pogrzebane marzenia

biedne nieloty

ze snem co o potędze 

tak trudno

tylko głową w dół

w kieliszek wina

w ciemny kąt

cicho tak

jak?

 nie ma odkupienia 

jak...