****

pisać mogę, słuchać, śnić

nic więcej

każdego ranka mogę wstać

iść przed siebie po rozgrzanym bruku

nie dogonię swych snów

tylko się śmieją biegnąc

po łące tysiąca barw 

nierealnej, za mgłą

zbieram spokojnie kamyki dni

nie spuszczam serca z łańcucha

trwam

cierpliwy Syzyf 

matka

człowiek

na pogubionych ścieżkach